Aποτελεί τη δεύτερη συχνότερη χρόνια προοδευτικά εξελισσόμενη εκφυλιστική νόσο του εγκεφάλου.
Με τον όρο εκφυλιστική, εννοούμε ότι κάποια από τα νευρικά κύτταρα πεθαίνουν (εκφυλίζονται) προοδευτικά αργά, επιδεινώνοντας τα συμπτώματα του ασθενούς.
Αν και αφορά κυρίως άτομα άνω των 70 ετών , μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και στην 5η δεκαετία της ζωής.
Η κίνησή μας ελέγχεται από την παραγωγή μιας χημικής ουσίας που λέγεται ντοπαμίνη. Αυτή παράγεται από εξειδικευμένα νευρικά κύτταρα σε μια πολύ μικρή περιοχή του εγκεφάλου, τη μέλαινα ουσία .
Όταν τα κύτταρα αυτά σταδιακά πεθαίνουν, μειώνεται ανάλογα και η παραγωγή της ντοπαμίνης και χάνεται η αρμονία στην κίνησή μας. Έτσι παρουσιάζονται τα συμπτώματα της Ν. Parkinson, τα οποία χωρίζονται σε κινητικά και μη κινητικά.
Τα κινητικά συμπτώματα αφορούν κυρίως τη δυσκαμψία και τη βραδυκινησία.
Οι καθημερινές δραστηριότητες που άλλοτε γίνονταν εύκολα πλέον χρειάζονται πιο βαριές και αργές κινήσεις για να βγουν εις πέρας. Το περπάτημα γίνεται δύσκολα ,με μικρά συρόμενα βήματα, καμπουριαστά με τάση πτώσης προς τα μπροστά και μειωμένη αιώρηση άνω άκρων. Συχνές είναι και οι πτώσεις σε αυτές τις περιπτώσεις.
Το χαρακτηριστικό σύμπτωμα για τη νόσο του Πάρκινσον, που οι περισσότεροι γνωρίζουν, είναι το τρέμουλο στα χέρια ,στα πόδια και στο σαγόνι, σε κατάσταση ηρεμίας το οποίο ενισχύεται από τη συναισθηματική φόρτιση.
Όσο αφορά τα μη κινητικά συμπτώματα που συχνά ταλαιπωρούν τον ασθενή είναι κατάθλιψη, δυσκοιλιότητα, διαταραχές ύπνου και μνήμης, σιελόρροια, διαταραχές ούρησης κ.α
Όσο αφορά τη θεραπεία , στοχεύει στην αναπλήρωση της ντοπαμίνης με χορήγηση είτε L-Dopa (η οποία μετατρέπεται σε ντοπαμίνη μέσα στον οργανισμό) είτε άλλων ουσιών που ‘μιμούνται’ ή ενισχύουν τη δράση της.
Σε ανθεκτικές μορφές της νόσου και υπό αυστηρές προϋποθέσεις μπορεί να εφαρμοστεί και η τοποθέτηση νευροδιεγέρτη στον εγκέφαλο (DBS) ή αντλίας εντερικής χορήγησης L-Ντοπα ή απομορφίνης.